Η δι-αφάνεια του σεξ

Άμφισσα 25 Μαΐου – 16 Ιουνίου, 2013
Επιμέλεια έκθεσης: Αποστόλης Αρτινός
Παραγωγή: The Symptom Projects

«Υπάρχει εδώ μια τρύπα, και αυτή η τρύπα ονομάζεται Άλλος».
Jacques Lacan

Του Αποστόλη Αρτινού

Το ερωτικό υποκείμενο είναι ένα «λεξιακό» υποκείμενο, ένα υποκείμενο που υπό-μένει στον απορημένο τόπο των απευθύνσεών του. Ένα ομιλιακό συμβάν που συγκροτεί την αναφορική του υπόσταση στη συχνότητα της ψυχικής του εκπομπής. Ο Άλλος, αναγνωρίζεται έτσι στην ανάδυση αυτού του γλωσσικού διαστήματος, που συγκροτεί και τον ορίζοντα της μοναδικής του επιθυμίας. Ένα γλωσσικό περιβάλλον που εκπέμπει διαρκώς τα σινιάλα του, τις υποκείμενες του θέσεις. Η σεξουαλική σχέση οργανώνεται έτσι μέσα σ' αυτό το δυνατό καθεστώς της γλώσσας, κάτω απ' αυτή την κυριαρχία των σημαινόντων της: του φύλου του άντρα και του φύλου της γυναίκας. Θα είναι μάλιστα κι αυτή η έμφυλη θέση του υποκειμένου που θα προδιαγράψει και το κύριο σημαίνον του Άλλου και την (αδύνατη) μαζί ενότητα του. Επιθυμούμε, και θα επιθυμούμε πάντα, το σημαίνον άντρας ή το σημαίνον γυναίκα, θα πει ο Lacan, σημαίνοντα, που αναδύθηκαν μαζί με την ανάδυση της γλώσσας: «Ο Άλλος στη δική μου γλώσσα, δεν γίνεται παρά να είναι το Άλλο φύλλο». Η αναφορικότητα του υποκειμένου αναγνωρίζεται έτσι στο γλωσσικό ορίζοντα αυτής της μοναχικής και επικεντρωμένης εγγραφής πάνω στο σώμα του Άλλου. Ένα σημείο όμως που δεν μπορεί να κατακτηθεί σεξουαλικά όπως δεν μπορεί και να ανακτηθεί γλωσσικά. Η γνώση του Άλλου θα ναι μια γνώση πάντα πέραν της συνείδησης, μια ασυνείδητη γνώση, που θα εναποθέτει στα υποκείμενά της και τα αδιάβρωτα ίχνη της, στην πραγματικότητα, αυτά μόνο, τα ίχνη του Άλλου. Ο ομόκλινος Άλλος δεν βιώνεται έτσι στην πραγματικότητα της σεξουαλικής του απόλαυσης αλλά στην οδύνη της μοναδικής του ξ-ενότητας. Μια τοπική που δεν διατίθεται στη γνωστική της συνάρθρωση αλλά στην αμορφία και αφασία του Πραγματικού της μεγέθους, σ' αυτή την συνθωματική της από-κάλυψη. Τα ερωτικά υποκείμενα είναι νοήματα που εγγράφονται σ' αυτό το α-δύνατο, που εκτρέπονται στο σημείο του αφανισμού τους, στο όριο της ολικής τους εξαπάτησης. Σ' αυτό το όριο που ο Lacan θα εγγράψει και το μη εγγράψιμο της σεξουαλικής σχέσης. Το σημαίνον άντρας και το σημαίνον γυναίκα έρχονται με τους δικούς τους μοναδικούς και χαρακτηριστικούς όρους για να εγγράψουν το αδύναμο νόημα τους στην ανεγγράψιμη και φαντασιακή ύλη του σεξουαλικού. Οι αναφορές, που υπερισσεύουν του Lacan, πάνω στη μαθηματική θεωρία των συνόλων, σ' αυτή τη κομβική θέση του γράμματος, όπως και στην από-καλυπτική των συναθροίσεών του, μαρτυρούν τη μοναδική, αναπληρωματική θέση της γλώσσας σ' αυτές τις υπαρκτικές ανεπάρκειες του Πραγματικού. Δεν θα υπάρξει ποτέ για τον άνθρωπο η δυνατότητα μιας προγλωσσικής απόλαυσης. Ο τόπος και ο χρόνος προ της αναδύσεως της γλώσσας, θα είναι πάντα για αυτόν και η μαύρη τρύπα της προϊστορίας του. Η γλώσσα θα 'ναι η θέση του, η μοναδική του θέση, που δεν θα ναι όμως ποτέ και η θέση της απόλαυσης του. Η απόλαυση έτσι του Άλλου θα δοκιμάζεται πάντα στο πεδίο της αποτυχίας της, στην αντικειμενικότητα της έ(κ)λλειψής της. Ο Lacan το τονίζει αυτό, φθάνει μάλιστα στο σημείο να μιλάει μ' έναν κυριολεκτικό τρόπο για αυτό το αντικείμενο της αποτυχίας. Μια αποτυχία που οφείλεται στο ανεπίδοτο Πραγματικό του άφθαστου σώματος. Αν το αίσθημα κοινωνείται στην ταυτό-ποιητική των σημαινόντων του, το σώμα του Άλλου, «η απόλαυση του σώματος του Άλλου», υπομένει τη μοναδική και ακοινώνητη θέση της, τη μοναδική της εν-οντότητα, αυτό το encore της μη διάθεσής της. Εδραιώνεται στο αδύνατο της πρόσληψης ενός υπολειμματικού, αντιναρκισσιστικού Πραγματικού. Ένα αινιγματικό, άφυλο πεδίο, μιας και τα ίχνη του που ανιχνεύονται στις απολαυσιακές, εκλειπτικές τους οπές, είναι ίχνη απισχνημένα. Ο Lacan είναι σαφής, το ίχνος του Άλλου είναι ένα άφυλο ίχνος, η ενότητα της διάφυλης σχέσης του είναι μια αδύνατη ενότητα, αυτό το αδύνατο Ένα της σεξουαλικής ένωσης.
Η σκηνή της γοητείας θα είναι έτσι πάντα για τον άνθρωπο και η σκηνή της αποπλάνησης του, της γλωσσικής του εκτροπής στη σαγήνη του Άλλου. Μια εκτροπή που αντιστρέφει τις μορφές και διασαλεύει όλα τα δυνατά τους σημεία. Είναι αυτός ο εκθυλησμός του παιγνιδιού. Η θηλυκότητα ως «η αρχή της αβεβαιότητας», που είναι και η αποπλάνηση του αρσενικού, η αποπλάνηση όλων των δυνατών ταυτοτήτων. Αυτή είναι άλλωστε και η συνθήκη της θηλυκής σεξουαλικότητας, το ότι δεν αναγνωρίζεται σε καμιά αλήθεια, σε καμιά δομική ταυτότητα αλλά σ' αυτή μόνο την «κυριαρχία της αποπλάνησης», εδώ κι αυτό το υπερβολικό νόημα του τραβεστί. Αν το θηλυκό έχει κάποια αλήθεια αυτή δεν βρίσκεται στην καθαρότητα της γραφής του, όπως επιζητούσε ο φεμινιστικός λόγος, αλλά σ' αυτή την διαφυγή του. «Η σαγήνη», λέει ο Baudrillard. «αντιπροσωπεύει τον έλεγχο του συμβολικού σύμπαντος τη στιγμή που η εξουσία δεν αντιπροσωπεύει παρά τον έλεγχο του πραγματικού σύμπαντος». Η θηλυκότητα έτσι γίνεται η αποπλάνηση και αυτής της ίδιας της αλήθειας, η εκτροπή της από το σύμπαν του νοήματος σ' αυτό το σύμπαν των φαινομένων, στους ιριδισμούς της πάνω σ' αυτό το «βάθος της επιφάνειας» (Μούζιλ). Γοητευμένο έτσι το ερωτικό υποκείμενο υπονομεύει τη στατικότητα του, αποξηλώνεται σταδιακά απ' όλες τις μορφικές του καθηλώσεις και τις ταυτολογικές του αναπαραστάσεις, και διατίθεται εξ ολοκλήρου στη σκηνή του άλλου, στο σύμπαν των δικών του σημείων, παίζει στη σκηνή έτσι τού εαυτού του θανάτου. «Το αρχικό έγκλημα θα' ναι πάντα η γοητεία».
Στην Εκλειπτική του σεξ ο Baudrillard σκέφτεται πάνω σ' αυτό το φαινομενικά παράδοξο σχήμα της απόσυρσης του πόθου μέσα στο περιβάλλον της απελευθέρωσης του. Ενώ εδώ και δεκαετίες πολλαπλασιάζεται ο σεξουαλικός λόγος και επιδεινώνονται οι εκδηλώσεις του, στην πραγματικότητα αυτό που εκλείπει είναι η ίδια η σεξουαλική ηδονή. Ο Baudrillard μάλιστα φθάνει στο σημείο να την αναγνωρίζει στα όρια αυτής τής ολικής της απώλειας. Με την σεξουαλική απελευθέρωση η ηδονή επιδεινώθηκε τόσο που ξέφυγε από τις διαστάσεις του σαρκικού πόθου. Έγινε περισσότερο η δυνητικότητα της ηδονής παρά η δυνατότητά της. Μια δυνητικότητα που θα πάρει τη μορφή κι αυτής της θηλυκοποίησης του κόσμου. «Τα πάντα σ' αυτήν την κοινωνία θα θηλυκοποιήθουν», λέει ο Baudrillard, «θα σεξουαλοποιηθούν με τον θηλυκό τρόπο μαλακής σαγήνευσης, τα αντικείμενα, τα αγαθά, οι υπηρεσίες, οι κάθε είδους σχέσεις, το κόλπο δεν είναι τόσο το να προσθέσουμε σεξ σε ένα πλυντήριο όσο το να δώσουμε στο αντικείμενο αυτή τη φαντασιακή ιδιότητα του θηλυκού, του να είναι διαθέσιμο όποτε να ναι, ουδέποτε συσταλτικό, ουδέποτε αμφίβολο». Είναι αυτή θηλυκοποίηση που θα πορνογραφήσει τον κόσμο στον ορίζοντα της ολικής του διαθεσιμότητας, της εμβληματικής του έκχυσης. Η πορνογραφία είναι γένους θηλυκού γι αυτό και η καταφυγή σ' αυτή του αρσενικού. Είναι η ακραία αρσενική φαντασίωση της διάνοιξης του κόσμου. Η ψυχαναγκαστική διάρρηξη αυτού του ίδιου του πραγματικού, η εκτεχνίκευση του. Στο πορνό δεν υπάρχει ο ορίζοντας του πόθου. Υπάρχει μόνο η θεαματικότητα των σωμάτων, η εκπραγμάτιση τους. Το ερωτικό βλέμμα όμως δεν ανήκει στην κατηγορία του ορατού, αλλά στην κατηγορία της κρυπτωνυμίας, στο σύμπαν των αποκρύψεων. Ο άλλος είναι το μυστικό του, ένα αδιάθετο σύμπαν που διασαλεύει το σύμπαν των δικών μου νοημάτων. Ο άλλος δεν είναι ποτέ εξ ολοκλήρου ορατός, είναι ορατό το μυστικό του, αυτή η απόκοσμη λάμψη του. Ο πόθος έτσι δεν εγγράφεται στην προσέγγιση αλλά στον ηλεκτρισμό της απόστασης, στα διασταυρούμενα μηνύματα, σ' αυτό το ταχυδρομείο του βλέμματος. Στην πορνογραφία, όπου και οι αποστάσεις καταλύονται, τα υποκείμενα δεν είναι διαθέσιμα, δεν εκκινούν, δεν συνευρίσκονται, συγχρωτίζονται μόνο. Μια ολική εκδραμάτιση που θα γίνει αυτή η «απομάγευση του κόσμου» (P. Virilio). Η μηντιακή καταγραφή, η πολιτική γεγονοτολογία, ο ψευδονατουραλισμός της σύγχρονης τέχνης, η γενικευμένη εμπορευματοποίηση, όλα μαζί πλέον υπερθεματίζουν πάνω σ' αυτή την αντικειμενοποίηση των σχέσεων, στην ειρωνική αποκάλυψη ενός εκπραγματισμένου ορίζοντα, εν τέλει σ' αυτό το game over του παιγνιδιού.
Η πορνογραφία, εγγράφεται έτσι για τον Baudrillard, σ' αυτή την πεπρωμένη ανατομία του Φρόυντ, επικεντρωμένη στο αντρικό σώμα, στο φαλλό, και διαθλασμένη στο γυναικείο διαφυγών ίχνος. Που να ναι άραγε αυτό το σημείο G; Το πορνογραφικό σώμα είναι το σώμα που έχει αναθέσει έτσι την πυρετική του έξαψη στη διαμεσολάβηση του τεχνικού του εξιμπισιονισμού. Στον ορίζοντα αυτής της τεχνικότητας, το παιγνίδι δεν γίνεται μεταξύ των ταυτοτήτων, στο πεδίο δηλαδή της διαφοράς, αλλά στην υπερβολή των σημείων. Ο άλλος εκθέτει πάνω του όλα τα κουμπιά των ερεθισμών μου. Μια φουσκωτή ύπαρξη, όπως οι κούκλες των sex shops, που αναλαμβάνουν αδιάφορα κάθε φορά το ρόλο τους. Το ζητούμενο εδώ είναι η άμεση, καθαρή απόλαυση πέρα από κάθε εμπόδιο «διαφωράς». Γίνομαι ότι κάθε φορά θέλεις! Τα υποκείμενα έτσι της πορνογραφίας είναι καθαρές μεταλλάξεις, «σαρκικά εκτοπλάσματα», διαθέσιμα ενός λόγου, του πορνογραφικού λόγου, που διαρκώς αρέσκεται στη διαστροφή, αλλά όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο Baudrillard, πότε στην εκτροπή. Μια ακαριαία, «διασεξουαλική», τεχνική απόλαυση που αντικειμενοποιεί αυτή την αύρα του πόθου, όπως μια άλλη τεχνικότητα ακύρωσε κάποτε αντικειμενοποιώντας την αύρα του έργου τέχνης. Η φυσικοποιημένη έκφραση μιας καθαρής ηδονής αποχωρισμένης όμως από τον ψυχικό της ορίζοντα. Μια εκτεχνίκευση που ανήκει εξ ολοκλήρου στην «οικονομία» του Καπιταλισμού. Η εικονοποιία αυτή δεν μοιράζεται και πολλά με το φαντασιακό, γιατί το φαντασιακό καταναλώνει γρήγορα τις εικόνες του, ανήκει περισσότερο στη σφαίρα της τεχνικοποίησης, αυτού του τεχνοφαντασιακού που εδραιώνει και τη μαζική κουλτούρα της κατανάλωσης. Η πορνογραφία έτσι έχοντας χάσει τη διεγερτική της ικανότητα γίνεται σήμερα ένα ακόμη υπο-προϊόν της καταναλωτικής κοινωνίας, μια φενάκη που εκτρέπει τη συμπεριφορική της δράση σεξουαλικοποιώντας, όχι την επιθυμία, αλλά αυτό το ίδιο το καταναλωτικό όργιο. Η ηδονή πρέπει να ρέει και να κατακλύζει τα πάντα όπως το κεφάλαιο. Το πορνογραφικό έτσι σώμα γίνεται ο τόπος ενός λιβιδινικού κεφαλαίου προσηλωμένου στην αναπαραγωγή και διασπορά του, στην αλήθεια ενός λόγου, του σεξουαλικού λόγου, που, όπως κάθε λόγος, θέλει να πει κι αυτός «την τελευταία λέξη της ιστορίας». Η ακραία έτσι σεξουαλική φαντασίωση είναι αυτή του διασεξουαλικού τραβεστί, μια μορφική διαθεσιμότητα που ονοματίζει τη σεξουαλική, πορνογραφική, διάχυση. Ο τραβεστί είναι κάτι παραπάνω από μια ανδρόγυνη μορφή, από μια γυναικωτή παρένδυση, είναι η διαθεσιμότητα όλων των πρακτικών. Μια αμφισημία που εγκαταλείπει το σώμα και τον πόθο του σ' αυτή την τεχνουργία των σημείων, στην εικονική τους διαθεσιμότητα. Το υποκείμενο έτσι δεν εκτρέπεται στη γοητεία του άλλου, αλλά ανταποκρίνεται μηχανικά στο look που τον ερεθίζει, σε μια εμπορική ταυτότητα, στο ελάχιστο αλλά ικανό ίχνος μια σεξουαλικής εν τέλει «αδιαφορίας». Ο Τραβεστί με όλη αυτή την υπερβολή του στο σεξουαλικό παιγνίδι, γίνεται η απόλυτη ενσάρκωση αυτής της σκηνής, η παντοκρατορία των σημείων της, ο τόπος μιας αληθινής σαγήνης, πέραν κάθε φύλλου, πέραν κι αυτού του ίδιου ακόμη του σεξουαλικού. Είναι αυτό το κατεξοχήν σώμα της αποπλάνησης, η τελειότητα του παιγνιδιού, η υπερβολή και η διαθεσιμότητα όλων των σημείων. Η σύγχυση μεταξύ ερωτικής και σεξουαλικής χειρονομίας είναι κι αυτή που επέβαλε και τη πορνογραφική σκέψη. Το ερωτικό συμβάν είναι το αδιανόητο ενός οργασμικού «Εμείς». Ένα «Εμείς», αδύνατο για τον Lacan, που εγγράφει όμως το ερωτικό υποκείμενο στον ορίζοντα του «Εσύ», στη σκηνή της επιθυμίας και απεύθυνσης του, στην «αλήθεια του Δύο», (Badiou). Μια χειρονομία όμως «που συντίθεται από πολυάριθμα μη-σεξουαλικά στοιχεία» (Flusser). Ο έρωτας όμως δεν είναι η μηχανικότητα μιας σωματικής κίνησης όσο αυτή η ολική απώλεια του συνειδητού. Ο Άλλος αποδομεί το «Εγώ» μου, τον πυρήνα όλων μου των δυνατοτήτων, γίνεται το σύμπτωμα της κατάδικής μου μοναξιάς, το ίχνος της μοναδικής μου εξορίας.. Υπάρχει λοιπόν αυτή η σκηνή του άλλου, ο «τόπος του Άλλου», η απόσταση του, το πλησίασμα και η απομάκρυνση του. Το πρόβλημα του Άλλου, με αυτό το κεφαλαίο Α της ετερότητας του, είναι κι αυτό το πραγματικό που μου εγείρει, η ίδια η ερωτική μου πραγματικότητα, η ουδέποτε επαληθεύσιμη και μηδέποτε αντικειμενοποιήσιμη. Μια χειρονομία που θα ανθίσταται πάντοτε στην ταυτοποίηση της, στο θετικισμό της κάθε διαλεκτικής. Ο Flusser το λέει πολύ όμορφα: «Η ερωτική χειρονομία δεν είναι ένα «κάνω» αλλά ένα «αφήνομαι». Δεν κάνουμε έρωτα όπως κάνουμε σεξ: αφήνουμε τον εαυτό μας να κάνει έρωτα. Η αγγλική γλώσσα το εκφράζει καλύτερα από την γαλλική: πέφτουμε στον έρωτα, fall in love. Αφήνουμε τον εαυτό μας να πέσει. Δεν γίνεται να θέλουμε να κάνουμε έρωτα, αλλά πρέπει να θέλουμε να μην θέλουμε προκειμένου να μπορέσουμε να το κάνουμε». Η γλώσσα γίνεται και πάλι εδώ το όχημα της έλξης και της έξης του Άλλου, ο μοναδικός τόπος και τρόπος της απόλαυσης του. Οι ψυχικές του εγγραφές γίνονται και οι τόποι της μυστικής του μετουσίωσης, της αδιάλειπτης ανάκλησής του. Ενώ το σεξουαλικό θα ναι πάντα το γλωσσικό ατύχημα που θα εκτρέπει την απόλαυση στο πειρασμό της πραγμοποιημένης της εμπειρίας. Η σεξουαλικοποίηση έτσι δεν είναι παρά αυτή η ατυχής αντικειμενοποίηση του έρωτα, η εκπραγμάτιση του, αυτό το ανίσχυρο, μηδενικό του ίχνος. Ένα ίχνος απόλυτα παραδομένο στην αναπαράσταση του, στη φαντασματική του μορφή. Και είναι γι αυτόν ακριβώς το λόγο που στερεί κι απ' το ερωτικό υποκείμενο την ύπαρξη του, που τ' αφήνει εκτεθειμένο στην έλξη του Άλλου. Μια ανεκπλήρωτη ύπαρξη, εγκαταλελειμμένη στη συνείδηση της, στην αυτοαναπαράσταση της, όταν η γλώσσα θα ναι πάντα για τον άνθρωπο αυτό και μόνο: η γλώσσα του Άλλου.

Λίγα λόγια για τα έργα

Αντουανέττα Αγγελίδη

Η Αντουανέττα Αγγελίδη, εμβληματική προσωπικότητα του πρωτοποριακού κινηματογράφου στην Ελλάδα, συμμετέχει στην έκθεση με μια εγκατάσταση με τίτλο Organic games 2 – Εξαναγκαστικός εξαγνισμός, που αποτελείται από ένα βίντεο και ένα αντικείμενο. Στο βίντεο με τίτλο Tears Sins, εμφανίζεται να σκίζει τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα και να διαβάζει παράλληλα κείμενα για τον πατέρα της και τη γλώσσα. Η πένθιμη εικονοποιία της Αγγελίδη, ρωμαλέα μπροστά σ' αυτό το αδύνατο της απόλαυσης, δίνει στην επιθυμία μια μοναδική ευκαιρία, τη δυνατότητα της ποιητικής της μετουσίωσης.

Νίκος Αρτέμης

Στην εγκατάσταση του Νίκου Αρτέμη η εκτεχνίκευση της σεξουαλικής απόλαυσης αναμετράται με την εκλειπτική της συν-κίνησης της. Ένα ψυχρό και ανελέητο, όργανο, το σεξουαλικό μηχανοστάσιο ενός σαδομαζοχιστικού περιβάλλοντος, με εμφανείς αναφορές στο μεσαιωνικό μαρτυρολόγιο, που εν-τοπίζει τη σεξουαλική απελευθέρωση στο πιο προσδιορίσιμο ίχνος της, αυτό του μηχανιστικού της αναδιπλασιασμού. Σ' εκείνο ακριβώς το σημείο που απολύει όμως και τις παιγνιώδεις της ανατροπές. Η λειτουργικότητα δεν αφήνει κανένα περιθώριο στη διακινδύνευση, είναι μια αντικειμενοποίηση μόνο, μια ελάχιστη, σχεδόν μηδενική, δυνατότητα.

Λουκία Αλαβάνου

Στο βίντεο There Is Nothing Between Us, της Λουκίας Αλαβάνου, ένα απροσδιόριστο σώμα αναλαμβάνει όλες τις μορφές των ονομάτων του. Ένας ζωολογικός εκτροπισμός όπου το σωματικό διανοίγεται όχι στο σκιά-γράφημα της διαφοράς του αλλά στη δυναμική της δυνητικής του. Μια κλίμακα εντυπώσεων που εκτρέπει την εικόνα από το έμφυλο ίχνος της, στο μετεωρισμό της σαγήνης και στην παραμυθητική της μοναδικής του απορίας.

Ρέα Βαλντέν

Στο έργο της Ρέας Βαλντέν, σελίδες σημειωματαρίων συνθέτονται, απεικονίζοντας την απειρότητα ενός εντοπισμένου σημείου, αυτή τη λιβιδινική του ένταση. Η απροσδιοριστία του θηλυκού ίχνους καταδείχνεται εδώ σε όλες τις δυνατές του γραφές. Μια χειρονομία που εγγράφει το σημείο του πράγματος στο κρυπτικό τόπο της διαφοράς του.

Αθανασία Βιδάλη

Στη ζωγραφική επιφάνεια της Αθανασίας Βιδάλη μια έκταση δέρματος είναι διάστικτη από θηλές και καρκινώματα. Μια άφυλλη επιδερμίδα, μιας και οι θηλές δεν αναγνωρίζονται ως γυναικείες ή αντρικές. Στην ιατρική ορολογία η ονομασία του τραύματος είναι: λύση της συνέχειας του δέρματος. Μια ονομασία που ονομάζει άριστα κι αυτό το διχασμένο υποκείμενο του έρωτα αλλά και της ψυχανάλυσης. Ένα υποκείμενο αφιερωμένο απόλυτα στις τραυματικές του ελλείψεις. Μια βιοπολιτική κατασκευή, ρημαγμένη και προγραμματισμένη, στο καθεστώς της υποταγής της. Η γυναικεία φύση εκτίθεται έτσι στη μορφική της απόγνωση, στις τραυματικές της καθηλώσεις, στο παρόν μιας ανίσχυρης υλικότητας, εκτεθειμένης ανελέητα από το ίδιο το πεπρωμένο του θανάτου της.

Στηβ Γιανάκος

Ο Στηβ Γιανάκος, κορυφαίος καλλιτέχνης της διεθνούς pop σκηνής, δεν επιδιώκει να καθιερώσει κάποιο λόγο, αλλά να εντοπίσει μόνο την επιφανειακή του αλήθεια. Οι “επιφανειακές” του έτσι μορφές μοιάζουν να είναι σκιές νοήματος, εικονογραφικές εντυπώσεις. Δεν υποκρίνονται το βάθος, είναι αυτό το “βάθος της επιφάνειας”, που λέει ο Μούζιλ. Παιχνιδίσματα ενός καθρέπτη που ακόμη και στις πιο αιχμηρές, κριτικές του στιγμές, δεν απογοητεύει την αθωότητα των εικόνων του. Οι καρτουνίστικοι χαρακτήρες του, απαλλαγμένοι από αισθητικές προκαταλήψεις, αναπτύσσουν μια αποδομητική δράση στο κόσμο των στερεοτύπων τους.

Γιώργος Γυπαράκης

Στην εγκατάσταση του Γιώργου Γυπαράκη η αυνανιστική καθήλωση του σύγχρονου υποκειμένου εξαντλείται στα τεχνουργήματα της απόλαυσής της. Εργαλειακά αντικείμενα, απόλυτα προσαρμοσμένα και επικεντρωμένα στη μηχανιστική ανάκληση της ηδονής. Αυτό που άλλοτε το ερωτόληπτο υποκείμενο, το οσφραινόταν στον αέρα, σ' αυτή την αύρα του άλλου, σήμερα το εντοπίζει στην αδιαφορία του τεχνάσματος, στο αναπόφευκτο μιας εργαλειακής μετουσίωσης. Σ' αυτόν τον ορίζοντα όπου το πραγματικό διακύβευμα δεν είναι πλέον ο άλλος αλλά ο έλεγχος μιας εγωκεντρικής απόλαυσης

Χρήστος Δεληδήμος

Στη γλυπτική σύνθεση του Χρήστου Δεληδήμου η σεξουαλική απόλαυση εκθέτει και εκτίθεται στην αιχμηρότητα των σημείων της. Ένα απωθητικό, και ταυτόχρονα μαζί, αισθησιακό, ναρκισσιστικό, περιβάλλον, που περικλείει τον εαυτό του και τους μικρόκοσμους των θυμάτων του. Η επιθυμία και η απόλαυση εγγράφονται έτσι στο καθεστώς της από-γοήτευσης και της απειλής. Ο άλλος, εγείρεται πάντοτε στο ακανθώδες περίβλημα της προσβολής, και της απουσίας του.

Ζωρζ Ζακοτέ

Στο έργο I cum for you, internet του Ζωρζ Ζακοτέ ο άλλος δεν είναι μια ενσώματη ετερότητα αλλά μια ψηφιοποιημένη διάδραση, μια αλληλεπιδρασιακή οθόνη που δεξιώνεται τη ζώνη του φαντασιακού και υποκρίνεται το βάθος της. Οι χρήστες του Cam 4 κάνουν live sex ενώπιον αυτής της διαφάνειας, χύνουν όχι στο βλέμμα του άλλου, αλλά στο θάμβος της απομακρυσμένης του σκιάς. Ο άλλος που με βλέπει και αφήνει τα comment του, είναι ο άλλος μιας υπερφαντασιακής συσώρευσης που διαγράφεται στο δυνητικό ορίζοντα της διαδικτυακής μου κραιπάλης. Ένα ψηφιακό, ηδονοβλεπτικό, βλέμμα που με σκανάρει διαρκώς αποτυγχάνοντας όμως να αποκρυπτογραφήσει το ψυχικό μου πένθος. Στη σκηνή του σεξουαλικού, το σώμα, το σώμα το δικό μου αλλά και του άλλου, είναι ο τόπος της εγγύτητας και απομάκρυνσής μου. Η ψηφιοποιημένη του σκιά αδυνατεί να αναμετρηθεί με την άβυσσο αυτής της αγωνίας μου.

The Callas

Με την τεχνική του collage και την αισθητική της χειροτεχνίας οι Callas σχηματοποιούν το οπτικό τους περιβάλλον. Γραμμικές και χρωματικές συνθέσεις, στην ένταση της φωτεινότητας της οθόνης, που διαγράφουν με μια αφηρημένη διάθεση την υλική επανεμφάνιση της εικόνας. Στην επιστροφή αυτή όλο και κάτι χάνεται. Στο CUT, το φύλο της γυναίκας εικονίζεται δίχως την εικόνα του, είναι μόνον ένα μυστικιστικό, παγανιστικό σύμβολο, μιας Rock n’ Roll ψυχεδέλειας. Μια σκιά εικόνας που εκπέμπει το εκστατικό του ίχνος, ένα ίχνος πέραν του σωματικού, αυτή την αφυλοποιημένη του, διασεξουαλική ιδέα. Στο σύγχρονο περιβάλλον του σεξουαλικού όλες οι οπές προσομοιάζουν πλέον με οπές απόλαυσης.

Λίζη Καλλιγά

Στα τέσσερα φωτεινά κουτιά της Λίζης Καλλιγά, το γυναικείο σώμα αποκαλύπτεται στη φωτεινότητα της μοναδικής του έλξης. Ένα ημίγυμνο, ακέφαλο, γυναικείο κορμί, στη πληθυντική του εκφορά, που υπάρχει και διατίθεται στη σκηνή της επιθυμίας του. Μια επιθυμία που το διαστρέφει στη σκιά της ανωνυμίας και ακυριολεξίας του. Ένα σεξουαλικό αντικείμενο απόλυτα παραδομένο στη κατάχρηση της μυστικής του απόλαυσης. Το γυναικείο σώμα είναι ο τόπος των αποκαλυμμένων σημείων. Εκεί ακριβώς όπου αναμετράται όχι η επιθυμία του άλλου, αλλά η δική του κρυπτότητα, η αντοχή του στη χειρονομία της αποκάλυψής του. Η από-κάλυψη είναι κάλυψη, ακριβώς επειδή το αποκαλυμένο σημείο δεν αφορά τον άλλον, αλλά την επιτυχία ή αποτυχία της εντύπωσής του.

Νίκος Καναρέλης

Μέσα από την παραδοσιακή ιαπωνική τέχνη origami (δίπλωμα χαρτιού) ο Νίκος Καναρέλης δια-γράφει έναν αισθητικοποημένο ορίζοντα. Μια αποδομητική τεχνική που έρχεται να υπονομεύσει τη κλασσικότροπη φαντασμαγορία του γυμνού σώματος. Με μια παιγνιώδη διάθεση, εξ έλκει διασώζοντας, απ' αυτή τη δημιουργική καταστροφή, μοναδικές στιγμές που χαρακτήριζαν τη προτέρα εικόνα. Μια επαναδιευθέτηση χειρονομιών στο περιβάλλον τώρα μιας ύστερης και απομαγεμένης γνώσης. Αυτή η νέα εικονο-γραφία δεν καταγράφεται όμως ως παραβίαση, όπως ίσως οι καταγωγικές της εικόνες, αλλά ως μια γραφή που κομίζει τον κυνισμό του παιγνιδιού, μια αλήθεια πλήρως αποστασιοποιημένη από τα είδωλα του άλλου.

Ειρήνη Καραγιαννοπούλου

Μέσα από τη γραφή του κοριτσίστικου λευκώματος, η Ειρήνη Καραγιαννοπούλου εκθέτει την ηρωίδα της. “Ένα κοριτσάκι που τα μαλλιά του αντιστέκονται στους νόμους της βαρύτητας”, όπως μου το πρωτοπαρουσίασε η ίδια, και συνεχώς συλλαμβάνεται μέσα σε οριακές καταστάσεις κινδύνου και αυτοκαταστροφής. Όπως όταν μετεωρίζεται στην απόκρημνη όχθη ενός ποταμού με μια πέτρα να κρέμεται απ' το λαιμό της, ή όταν αυνανίζεται κρυμμένη πίσω από κάποιες φυλλωσιές στη θέα ενός γυμνού κλαδιού, ή παίζει βάζοντας στο στόμα της την ουρά ενός κροκόδειλου. Το ερωτικό ένστικτο μόλις και αναδύεται μέσα από τις τρυφερές πτυχώσεις της κοριτσίστικης καρδιάς και με μια πρωτόγνωρη ένταση. Το κοριτσάκι αφήνεται έτσι σ' αυτές τις λιβιδινικές του εξάρσεις, στους μυστικούς του θριάμβους. Βάζει τ' ακροδάκτυλά του ακριβώς σ' αυτή τη σχισμή απ' όπου αναδύεται αυτό που μέσα του ήταν εν υπνώσει και που τώρα θα ναι ο τρόπος μόνο της κατάδικής του ισχύος.

Κωνσταντίνος Λαδιανός

Σε δύο παράθυρα του εκθεσιακού χώρου κρέμονται δύο κουρτίνες του Κωνσταντίνου Λαδιανού. Τα σχέδια τους, που είναι κεντημένα από τον ίδιον, είναι φαλλοί που μόλις και ξεχωρίζουν μέσα από φυλλωσιές. Ένα ανοίκειο θέαμα που σφραγίζει την οικειότητα του αντικειμένου. Στον ίδιο χώρο, ένα ζωγραφικό τώρα έργο του Κωνσταντίνου Λαδιανού, μια γυμνή γυναίκα που κάθεται περίλυπη, κυριολεκτικά πνιγμένη στα δάκρυα, και στο φόντο της, μέσα από συστάδες δέντρων, διακρίνονται εραστές σε ερωτικές τους περιπτύξεις. Η αναπόληση μόνο αυτών των στιγμών. Οι ερωτικές αναμνήσεις διαγράφουν όλο το οικείο περιβάλλον μας, το καθηλώνουν στην έλξη τους. Είναι η έλευσή τους που διαστρέφει το χρόνο στο αθεμελίωτο στερέωμα του. Η πραγματικότητα έτσι γίνεται μια ψευδαισθησιακή επιφάνεια προβολής. Μια ατελεύτητη σειρά εικόνων που διατρέχει όλον τον οικείο χώρο, μαρκάροντας τα αντικείμενά του, αφιερώνοντάς τα αναπόδραστα, από μια κατάχρηση ζωής σε μια ενόρμηση θανάτου.

Άννα Λάσκαρη

Στο γλυπτό της Άννας Λάσκαρη, μια ελληνορωμαική πανοπλία προσαρμόζεται πάνω στο γυναικείο σώμα. Μέσα από τη μυθική τάξη των γυναικών πολεμιστριών εξέρχεται ένα αντικείμενο που αποπειράται να αφηγηθεί το αδύνατο του σημαίνοντος που επενδύει. Οι μαστοί που φέρει επάνω του και το στιγματίζουν, υπομνηματίζουν ό, τι αποσιώπησε η ιστορία, τη κοινωνική θέση της γυναίκας αλλά και την εκλειπτική της επιθυμίας της. Μια διπλή λοιπόν διεκδίκηση.

Μαρία Λιανού

Στην εγκατάσταση της Μαρίας Λιανού, μια φωτεινή επιγραφή με τις λέξεις Fantasy Waters ορθώνεται πάνω από μια φουσκωτή πολυθρόνα θαλάσσης. Ένα σχόλιο πάνω στο τόπο της χαμένης απόλαυσης. Μια υπενθύμιση που καθηλώνει το υποκείμενο όχι τόσο στη νοσταλγία, όσο στην αδιαφορία ενός τέλους. Μια ψυχική καθήλωση που δεν διεγείρεται με μνημοτεχνικές πρακτικές αναβίωσης αλλά με το πένθιμο ίχνος της κατασπαταλημένης του ηδονής. Η πολυθρόνα έξω απ' τα νερά της είναι ένα μακάβριο εύρημα, ένα μνημείο της απώλειας, αυτό το αδύνατο ίχνος της ηδονής.

Ελένη Λύρα

Με το έργο της Nonchaloir (Αδιαφορία), η Ελένη Λύρα, αναπαριστά φωτογραφικά τη διάσημη μεσαιωνική απεικόνιση της κυρίας με το μονόκερο. Ο μονόκερος ως αυτό το κρυπτικό όνομα του φαλλικού αντικειμένου που αναγνωρίζεται στην αδυνατότητά του. Όχι μόνο η συγκεκριμένη σκηνή αλλά και ο τίτλος που αποδίδει σ' αυτή τη σκηνή η Λύρα υπενθυμίζει μια κορυφαία επισήμανση της λακανικής σκέψης: το αδύνατο της φαλλικής απόλαυσης. Στη λακανική σκέψη η γυναίκα είναι αυτή που εγείρει τον Άλλον, που απολαμβάνει το ίχνος του, επιζητώντας τη κοινωνία μαζί του, την α-λήθειά του, τις διεμφανίσεις του, κι αυτές μαζί τις αδιαφανείς εγγραφές του. Στον ορίζοντα αυτού του διαγραμμένου σημαίνοντος ο Lacan θα εντοπίσει και θα αναδείξει το παράδειγμα της ιπποτικής αγάπης. Ένα «αινιγματικό παράδειγμα» που αποκαλύπτει ιστορικά το αδύνατο και αδιάθετο της γυναίκας, το α-πλήρωτο ίχνος του σεξουαλικού.

Καρολίνα Μέι

Ο μασκοφόρος άντρας της Κάρολιν Μέι, ένας Hustler που φωτογραφίζεται στο χώρο που κάθε βράδυ κάνει cruising. Ένα εκτεθειμένο είδωλο που φωτογραφίζεται όμως εδώ στη πιο πρόστυχη στάση του, αυτή της απόκρυψης. Η απόκρυψη που είναι άλλωστε και μέρος του παιχνιδιού του, μια παραπλάνηση που ενδυναμώνει την κυριαρχία του, καταργώντας γύρω του κάθε άλλη αντίληψη πραγματικότητας. Η έλξη και το μυστήριο που αποπνέει η μάσκα του, είναι της τάξης του τεχνοφαντασιακού, των σεξουαλικών εξαρτημάτων. Είναι η έλξη που ασκεί πάνω μας το iso μιας μηχανής, η εγγυημένη της λειτουργικότητα. Ένα εφήμερο πάντα αντιστάθμισμά μπροστά στην εκλειπτική συγκίνηση του άλλου.

Ελένη Μπαγάκη

Το αφαιρετικό περιβάλλον Eat your own nuts, της Ελένης Μπαγάκη, είναι ένα σχόλιο πάνω στη περιβόητη διαφορά των φύλων. Ένα γυναικείο χέρι επιχειρεί να αρπάξει δύο υπερμεγέθη καρύδια, ξηροί καρποί που ονοματίζουν και τους όρχεις, και που σύμφωνα με διατροφολόγους γυναικείων περιοδικών κάνουν καλό στην υγεία του εντέρου, μια πάθηση που είναι πολύ συχνή στις γυναίκες. Το διασεξουαλικό περιβάλλον, κοινός τόπος πλέον των επιστημών, διακωμωδεί τα αυστηρά ταυτολογικά πλαίσια των φύλλων αναγνωρίζοντας τα στην αδιάφορη στάση τους μέσα στο περιβάλλον της σύγχρονης μητροπολιτικής διάχυσης. Το γυναικείο έτσι χέρι που τείνει προς τα καρύδια είναι στην πραγματικότητα, ένα χάρτινο τίποτα, ένα επιφανειακό νόημα, μια κενή ταυτότητα.

Ελένη Μυλωνά

Στο The executioner της Ελένης Μυλωνά το φυλετικό ίχνος του εικονιζομένου προσώπου διατίθεται στη πληθωρικότητα των ερμηνειών του. Η κουκούλα που καλύπτει το πρόσωπο, οι βαθιές μεταμορφωτικές σκιές πάνω στο σώμα, η τριχοφυΐα των χεριών, η στάση αυτών των χεριών, αποκαλύπτουν μια ολόκληρη σημειουργία. Το γυμνό σώμα ακόμη και όταν εκθέτει τα φυλετικά του χαρακτηριστικά είναι τα ίχνη μιας άλλης ενσάρκωσης στα οποία υπακούει και διαστρέφεται. Το σωματικό πεδίο γίνεται έτσι ο θρίαμβος των επιλογών του, το ομοίωμα μιας ριζοσπαστικοποιημένης σεξουαλικότητας, ένας τόπος παλίμψηστων εγγραφών. Μια διαθεσιμότητα που εκτρέπει την πραγματικότητα του σώματος στην έξαρση των γλωσσικών του σημείων, στη σεξουαλική δια-στροφή του, αυτή τη τεχνουργία της συμβολικής του από-κάλυψης.

Δημήτρης Ντοκατζής

Δυο γυμνά ανδρικά πόδια κι ένα όργανο βασανισμού να κρέμεται δίπλα τους. Στο έργο αυτό του Δημήτρη Ντοκατζή η εικόνα επιτείνει τα σημεία της. Μια υπερσυσώρευση νοήματος που εκθέτει το περιβάλλον της στο αναπόδραστο της κατασκευής του. Το σαδομαζοχιστικό περιβάλλον είναι μια καθ ολοκληρίαν εξάντληση, όχι τόσο λόγω των ανάλγητων πρακτικών του, όσο αυτής της ψυχρής επιμελητείας του. Το θύμα και ο θύτης σ' αυτή τη προδιαγεγραμμένη προοπτική των ρόλων τους εξαντλούνται στην κατανάλωση των τεχνικών τους. Είναι έτσι ένα περιβάλλον αλώβητων φαντασμάτων. Αυτό το μοναδικό παράδειγμα της Ιουστίνης που την διαπερνούνε οι πάντες κι όμως αυτή παραμένει ακέραια. Mais vous pleurez, Milord? .

Νίνα Παπακωνσταντίνου

Στη σειρά έργων Bed-time stories της Νίνας Παπακωνσταντίνου η σεξουαλική επιθυμία αναλαμβάνει τον κειμενικό εαυτό της. Τα γλωσσικά υποκείμενα διαθλώνται μέσα στη πληθώρα των υφολογικών τους εκτροπών. Αν υπάρχει κάτι που να υπαγορεύει στο υποκείμενο τον ορίζοντα της επιθυμίας του αυτό δεν είναι άλλο απ' τη διάτρητη γλώσσα του. Οι φαντασιακές καταφυγές του ασυνείδητου αναφύονται μέσα απ' αυτές τις τρύπες που ανοίγει ο άλλος στη γλώσσα μας, τρύπες που δεν λένε τίποτε, ούτε αποσιωπούν τίποτε, αλλά που όμως κάτι σημαίνουν. Η διάτρητη επιφάνεια της Νίνας Παπακωνσταντίνου δεν ανασύρει έτσι ένα κείμενο, αλλά το εμβαπτίζει στις προσομοιώσεις των σημείων του, το εξαρθρώνει, αναδημιουργώντας το πάλι και πάλι σε αυτό που ήταν πάντα τα κείμενα: μια σύλληψη του αοράτου σε κάτι που μόλις και γίνεται ορατό.

Φωτεινή Παπαχατζή

Στη φωτογραφική εγκατάσταση της Φωτεινής Παπαχατζή, η θηλυκότητα αναλαμβάνει τις πιο αληθινές της στιγμές. Το αδύνατο σημαίνον της θηλυκής σεξουαλικότητας αποδίδεται εδώ στο παραπλανημένο σημαίνον του Τραβεστί. Βρισκόμαστε στη καρδιά της αποπλάνησης, στην ολοκληρωτική μας παράδοση στη σκηνή της σαγήνης. Το θηλυκό ίχνος, με την κυριολεκτική σημασία εδώ του ίχνους, πάνω στην εικόνα του Τραβεστί, εκθέτει τα δυνατά του σημεία. Σημεία που αδυνατούν να πραγματωθούν παρά μόνο στο τρόπο αυτής της εξιμπισιονιστικής τους εκφοράς. Μια υπερμέθυνση σημείων που αναπαριστούν αυτό που στη πραγματικότητα δεν μπορεί να αναπαρασταθεί, ένα λανθάνον νόημα, μια γλωσσική διαφυγή. Αυτό το παιχνίδισμα της επιφάνειας, που είναι και η παρωδία όλων των σημείων, η μετουσιωσική τους σαγήνη.

Σταυρούλα Παπαδάκη

Τα σχέδια της Σταυρούλας Παπαδάκη είναι καθρεφτίσματα ενός σκοτεινού ψυχισμού, διαταραχές μιας εικόνας που εξέρχεται απ' τον ασυνείδητο βάθος της στους ναρκισσιστικούς αναδιπλασιασμούς της. Μια παράδοση στο καθεστώς της φαντασιακής σαγήνης που αναπληρώνει τη ζωή επιβάλλοντας πάνω της το διαθλασμένο της νόημα. Οι ακραίες της αποκαλύψεις εξομαλύνονται μέσα στη πλησμονή της δωρεάς τους. Εξέρχονται, και εγγράφουν τα σημεία τους, φρικώδη ίχνη που μας ομοιάζουν και δεν εκπλήσσουν πια.

Πέγκυ Κλιάφα Σάκκουλα

Στην εγκατάσταση της Πέγκυς Κλιάφα Σάκκουλα, ένα ζωγραφικό πορτρέτο του Βιάγκρα κρέμεται με τη βαρύτιμη κορνίζα του μπροστά από μια ταπετσαρία με ρομαντικά θέματα. Από τη μια η ρομαντική αποθέωση της σεξουαλικής επιθυμίας και από την άλλη η χημική της απομάγευση. Και τα δύο όμως συνθήκες απώλειας. Ανάμεσα στην επιδείνωση και στην εξασθένηση μεσολαβεί πλέον ένας νέος μετρητής που καταγράφει αδιαφορώντας τις διαφορές τους.

Νάνα Σαχίνη

Μια εφήμερη κατασκευή από καλάμια που όλοι μας έχουμε κάποτε στήσει στις αμμουδιές του πόθου. Στη προκειμένη όμως περίπτωση, στο έργο εδώ της Νάνας Σαχίνη, η αθωότητα της παραπάνω αφήγησης αποσύρεται μπροστά στη μυητική έγερση μιας συμβολοποιημένης κατασκευής που επιχειρεί να αφηγηθεί το αδιάθετο μυστικό της σεξουαλικής τάξης. Φωτογραφίες γυμνών μελών, τυπωμένες πάνω σε ύφασμα κρέμονται απ' την καλαμένια κατασκευή, αλλά και τη στηρίζουν ταυτόχρονα καθώς ενσωματώνονται στις αρμονικές της συνδέσεις. Μια κατασκευή που εκθέτει το μυστικό της περιεχόμενο αλλά ταυτόχρονα και το αποκρύπτει έλκοντας έτσι το θεατή στο τόπο αυτής της απόκρυψης. Το σεξουαλικό διατίθεται, αλλά όσο διατίθεται τόσο και αποσύρεται στην αφάνειά του. Ένας ασυνείδητος περίγυρος, ένα στρατήγημα της γλώσσας, η ίδια η διαδικασία της κατασκευής του, αυτός ο θρίαμβος του σωματικού.

Χρύσανθος Σωτηρόπουλος

Η ερωτοληψία και η θανατοληψία είναι οι δύο όψεις του ίδιου πράγματος στο έργο του Χρύσανθου Σωτηρόπουλου. Νεαροί έρωτες αναγνωρίζουν το πρόσωπο του άλλου πάνω στα φορεία των νεκροτομείων. Ένα σιωπηλό, απογυμνωμένο, περιβάλλον, εγκαταλελειμμένο στις στιγμές της ύψιστης δοκιμασίας του. Μια αφηρημένη στιγμή που διαπλάθει τις μορφές στην ηδονή του σκοτεινού της πεπρωμένου. Οι θανατόληπτοι ερωτιδείς του Σωτηρόπουλου δεν αποδίδουν ένα νόημα στην αδύνατη υπόσχεση του άλλου παρά μένουν βουβοί, εκστασιασμένοι μόνο, χαμένοι, σ' αυτό το συμβάν που τους εκτρέπει αμετάκλητα στην απορία. Μια βίαιη χειρονομία που αποδίδει ακαριαία τον κόσμο στη σκοτεινή φωτοχυσία των τραυμάτων του.

Άλκης Χατζηανδρέου

Το έργο Proteus, από τη σειρά See my desire του Άλκη Χατζηανδρέου, είναι λήψη από amateur βίντεο σεξουαλικού περιεχομένου που ανέβασε χρήστης του internet σε σχετικό site. Η πορνογραφική εδώ εικόνα ανακτά την πιο αληθινή εκδοχή της. Δεν είναι μόνο η σκηνοθετική τους έλλειψη και γενικότερα ο ερασιτεχνικός τους χαρακτήρας, αλλά κι αυτή ακριβώς η αναπαραστατική τους αδιαφορία. Είναι τρύπες όπου οι χρήστες ενσπείρουν τα διαβρωτικά τους ίχνη, τις αφηγηματικές τους προκλήσεις. Βέβαια όλα συντελούνται μέσα στο φως της οθόνης, σ' αυτή την επικράτεια της σύγχρονης οφθαλμαπάτης. Αυτής της νέας επιδερμίδας που επενδύει κάθε χειρονομία ζωής, κάθε ίχνος επιθυμίας. Ο Χατζηανδρέου το ξέρει αυτό, αναγνωρίζει αυτή την κυριαρχία, στις “κατεβασμένες” του εικόνες διακρίνεται πάνω τους όλο το μενού της οθόνης. Το δυνητικό ήταν μια εφηβική ασθένεια του διαδικτύου, τώρα που ενηλικιώθηκε δεν έχει πια λόγο να αποκρύπτει τα σημεία του.

Jana Stojakovic

Στο βίντεο της Jana Stojakovic, ένας άντρας και μια γυναίκα, μέσα στη θολή ατμόσφαιρα μιας σάουνας, κατακυριεύονται απ' την επιθυμία. Πλησιάζονται και απομακρύνονται. Είναι τα σημεία που εντοπίζουν ο ένας πάνω στο σώμα του άλλου και που κάνουν αυτό το παιχνίδι όλο και πιο διστακτικό. Ανησυχαστικά σημεία που εκτρέπουν την αλλόκοτη ταυτότητα των υποκειμένων τους μέσα στον ορίζοντα της προσδοκίας του άλλου. Αυτά ακριβώς τα σημεία όμως που θα γίνουν εν τέλει και η αλήθεια της έλξης τους, η δύναμή της, αλλά μαζί κι η διακινδύνευση τους σ' αυτό το καθεστώς της παραπλάνησης.

Joshua και Zachary Sandler

Στο βίντεο Your going to go Bald, των Joshua και Zachary Sandler, ένα ζευγάρι ανδρών, οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, επιδίδονται στις πιο ακραίες εντάσεις της καθημερινής τους συμβίωσης. Από το νυσταλέο περιβάλλον της καθημερινότητας έως την έξαψη κάποιων οριακών της στιγμών, διαγράφεται όλο το πεδίο της σύμπραξης των σωμάτων. Ένα ξανά και ξανά, μια παλιρροϊκή ένταση, που επανέρχεται και εκθέτει το μοναδικό της ίσως διακύβευμα: τη μεταβολή των εντυπώσεων.

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: